Spontaan naar de camping zit er sinds corona bijna niet meer in. Campings door het hele land zijn populairder dan ooit en vaak al ver van tevoren volgeboekt. Je kunt dan twee dingen doen: stampvoeten en met je armen over elkaar geslagen roepen dat vroeger alles beter was, of je kijkt wat er wél mogelijk is. Naar een nudistencamping bijvoorbeeld. Voor velen nogal onpopulair en gegarandeerd opgetrokken wenkbrauwen als je laat vallen een nudistencamping te overwegen. De nudistencamping is niet populair bij mensen geboren na 1970. Komt dit door een gebrek aan gratis marketing op de socials omdat foto’s maken hier geen optie is? Is het de preutsheid van de jongere generatie? Verliezen we dan onze identiteit die we verlenen aan onze kleding en vinden we dat doodeng? Gewoonweg geen interesse? Ik weet het niet, maar interessant vind ik het wel. Zelf had ik er ook nog niet aan gedacht, tot alle volgeboekte campings mij dwongen om buiten mijn comfortzone te gaan. Volledig met de billen bloot. Wat is nou het ergste wat er kan gebeuren?

Een rollercoaster aan emoties en gedachten 

‘ik ben bijna bij de ingang, moet ik hier al mijn spullen uitdoen? En kom je me oppikken?’ appte ik naar een vriendin die al eerder die dag was geïnstalleerd op de camping. Nog geen 5 minuten later komt ze in niet meer gehuld dan een satijnen partnerbadjas aangelopen. De badjas hangt open. ‘Even wat erover aan getrokken om jou een zachte landing te geven’ zegt ze lachend terwijl ik nog al m’n kleding aanheb. Ze geeft me een knuffel, die ik wat houterig beantwoord. We passeren een hoop naakte pensionado’s alvorens we aankomen bij onze camper. Ondertussen vraag ik mij af of me juist heel beperkt of heel vrij ga voelen als ik de hele dag naakt rond loop. Wie ben ik zonder kleding? Benaderen mensen mij dan ook anders? En moet ik dan direct al mijn kleding uittrekken of elk uur een kledingstuk? Niet nadenken denk ik dan en trek al mijn kleren uit. ‘Hallo, hier ben ik dan!’

Adam, Iris, Eva en lauwe wijn

Mijn preutsheid maakt al snel plaats voor nieuwsgierigheid. Hoe ver durf ik naakt te gaan? We besluiten naakt een rondje te lopen en begroeten onze naakte mede-mens. Eerst ietwat giegelend, maar bij elke begroeting begint het steeds normaler te voelen. Ik realiseer mij terdege dat ik onbewust mensen in een hokje plaats omwille van een kledingkeuze. Hier is iedereen in niet meer dan een adamskostuum gehuld. Het eerste automatische oordeel, gebaseerd op kleding valt weg. Iedereen is naakt, iedereen is gelijk. Hoe groot iemands ’tenen’ zijn heeft natuurlijk niks te maken waar je op de sociale ladder staat. 

We verzamelen takjes om straks onze meegenomen zalm op te roken en vinden een trapboot waar we naakt in kunnen rondvaren. Wel op een handdoekje. Het voelt bijna baldadig om naakt rond te dobberen met inmiddels een fles wijn en een goed boek midden op het water. We voelen ons vrij en bovenal heel veilig en veel meer één met de natuur. ‘Dichterbij een Adam en Eva experience gaan we niet komen denk ik’ zeg ik tegen mijn reisgenoot Eva. ‘De Iris en Eva experience’ zegt ze. Ze neemt een teug van haar inmiddels lauwe witte wijn, maar wat kan ons dat schelen.

Zeeën van tijd zonder telefoon aan je lichaam

Waar je op dag één nog enigszins bewust bent van je naakte lichaam, je netjes door je knieën gaat en je benen bij elkaar houdt om wat op te pakken- lijkt dit op dag twee al niet meer uit te maken. We vullen onze dag met bloemen aquarellen, gesprekken over identiteit, vooroordelen en over de betekenis van vrijheid. Dit gaat gepaard met koken in de meegenomen Dutchoven. Van gepekelde zalm tot vers brood; we maken het allemaal. We ervaren zeeën van tijd, want op onze telefoon zitten we ook niet, want waar laat je dat ding? Mijn schermtijd is dit weekend 70% lager dan anders. Veel mensen maken met ons een praatje en het valt ons op hoe openminded iedereen is. Anders zou je hier misschien ook niet op de camping staan bedenken we ons. Ja, we halen de gemiddelde leeftijd hier wat naar beneden, maar ook wel eens lekker om je niet druk te hoeven maken over je uiterlijk en je eerste tepelharen, toch? Althans, die naakt kampeerders zien er allemaal zorgeloos uit. Tepelhaar of niet. Ik teken ervoor en daar hoef ik niet eerst 70 voor te worden. De naaktyoga hebben we overigens wel even aan ons voorbij laten gaan.

Inspiratie nodig? Lees ook:
-> Recepten om te maken voor op de camping
-> De leukste nudistencampings in Nederland